Over Eduardo Chillida

Eduardo Chillida Juantegui was een beeldhouwer van Spaans-Baskische origine. Hij begon zijn carrière al profvoetballer, maar ging na een blessure in de leer bij een lokale smid en bij industriële smederijen langs de Baskische kust. Daardoor ontwikkelde hij zich tot een vakbekwaam en kundig smeder. In Madrid stapte hij over op een studie architectuur (1943-1946).

Drie jaar later verhuisde hij naar Parijs, waar hij een tekenopleiding volgde. Nog datzelfde jaar werd zijn werk tentoongesteld in het Musée National d’Art Moderne. In het Louvre raakte hij geïnspireerd door de Griekse beeldhouwkunst. Aanvankelijk maakte hij beelden met traditionele materialen als hout en albast. Niet veel later keerde hij terug naar zijn geboortestad San Sebastian, waar staal zijn intrede deed.

Erkenning kreeg hij met de Grote Prijs op de Biënnale van Venetië in 1958 en door herhaaldelijke deelname aan Documenta (van 1959 tot 1977) in Kassel. En met overzichtstentoonstellingen in New York, Münster, Berlijn, Frankfurt am Main en San Sebastian.

Concentreerde Chillida zich aanvankelijk op de menselijke vorm – meestal torso’s  en bustes uit steen – later werden de beelden abstracter en massiever. Hij werd geïnspireerd door het door hem geliefde, ruige en weidse Baskische landschap en vooral de rotsige kuststrook in zijn geboortestreek. Zijn werk werd monumentaler en vaak in de openbare ruimte geplaatst, wat mogelijk was door het gebruik van beton en cortenstaal. In beeldenparken over de hele wereld zijn werken van Eduardo Chillida te zien: in Europa (Engeland, Spanje, Duitsland, Frankrijk) en daarbuiten (Verenigde Staten en Japan).

Chillida overleed in 2002 in zijn geboortestad San Sebastian. Twee jaar eerder toonde Museum Insel Hombroich een van zijn laatste werken: Begirira.